The second respondent (`Ranjini') was the daughter of the first respondent. Ranjini was a patient of the Seremban Hospital and she was treated by the first appellant/defendant (`Dr. Gun'), a consultant physician and rheumatologist. On 16 May 2003, Ranjini was warded at Seremban Hospital with complaints of persistent cough and fever. Various tests were conducted by the specialists but the cause of the illness could not be identified. On 19 August 2003, Dr. Gun, after reviewing the test results and taking into consideration the fact that Ranjini stayed at the school hostel where there were a lot of cats, made the provisional diagnosis of `toxoplasmosis', an infection due to the parasite `toxoplasma gondii' which could be found in cat faeces. Dr. Gun prescribed the drug `Fansidar' to Ranjini which was the drug of choice for toxoplasmosis, even today. The dosage of the drug Fansidar prescribed to Ranjini was decided after consulting the hospital's pharmacist. Dr. Gun testified that she did inform Ranjini and the first respondent about the common side effects of Fansidar. However, Ranjini's condition did not improve. On 3 September 2003, Ranjini developed Steven-Johnson Syndrome. At the request of Ranjini's father, she was sent to the University Malaya Medical Centre (`UMMC') for further treatment. Ranjini became blind in both eyes. Upon treatment, she regained vision in her right eye but her left eye remained blind. Hence, an action in medical negligence was brought by the respondents against the appellants. The High Court Judge allowed the respondents' claim and ordered damages to be assessed by the Senior Assistant Registrar. The appellants appealed against the said decision.

Held (allowing appeal with costs):

(1) In relation to the issue of what is the duty and standard of care of a medical practitioner in a medical negligence case, in our jurisprudence, Foo Fio Na v. Dr. Soo Fook Mun & Anor is the guiding light for the court to follow. The Bolam test should not apply to all aspects of medical negligence. According to Foo Fio Na (supra), the Bolam test has `no relevance'. Although English law accepts that the Bolam test applies to diagnosis and treatment, yet it is reluctant to extend the Bolam test. (para 46)

(2) In ascertaining the standard of care of a medical practitioner in a medical negligence appeal, it is always prudent to accept the opinions of doctors specially skilled in medical science, to assist the court in arriving at a just decision after evaluating the evidence adduced by the parties. (para 94)

(3) This was not a case where Dr. Gun decided to prescribe Fansidar to Ranjini without consulting other consultants. Rather, it was a case where after thorough investigations and discussions, the diagnosis and treatment were made. (para 104)

(4) The prescription and consumption of Fansidar was not the cause of Ranjini contracting the Steven-Johnson Syndrome. The causal connection between medical negligence and the `damage' alleged had not been proved by the respondents on the balance of probabilities. The burden to prove the causative link fell on the respondents and they had not discharged the standard of proof on the balance of probabilities. (para 121)

(5) The standard requirement which a medical doctor is required to adhere to before prescribing any medicine to a patient would relate only to the common effect of the drug concerned. This was complied with by Dr. Gun. Even though Dr. Gun did not give a specific warning pertaining to the risk of the incidence of Steven-Johnson Syndrome after taking Fansidar, she did inform Ranjini and Ranjini's mother about the common side effects of prescribing Fansidar and that constituted reasonable disclosure. (para 128)

(6) No medical practitioner is liable in negligence just because another doctor of greater skill and knowledge would have prescribed a different treatment or prescribed a different medicine. The prescription of Fansidar to Ranjini, being the drug of choice for the treatment of by Dr. Gun, could not on the balance of probabilities, based on the evidence adduced, make Dr. Gun liable in negligence. (para 140)

Bahasa Malaysia Translation Of Headnotes

Responden kedua (`Ranjini') adalah anak perempuan responden pertama. Ranjini merupakan pesakit di Hospital Seremban dan telah dirawat oleh perayu pertama/defendan (`Dr. Gun'), seorang pakar perunding dan reumatologi. Pada 16 Mei 2003, Ranjini telah dimasukkan dalam wad di Hospital Seremban kerana mengadu batuk dan demam berterusan. Pelbagai ujian oleh pakar-pakar dijalankan tetapi punca penyakit masih tidak dapat dikenal pasti. Pada 19 Ogos 2003, Dr. Gun, selepas meneliti keputusan ujian dan mengambil kira bahawa Ranjini tinggal di hostel sekolah yang mana mempunyai banyak kucing, membuat diagnosis sementara `toxoplasmosis', satu jangkitan yang berpunca daripada parasit `toxoplasma gondii' yang boleh dijumpai dalam najis kucing. Dr. Gun memberi preskripsi `Fansidar' kepada Ranjini yang merupakan ubat pilihan bagi toxoplasmosis, hingga kini. Dos ubat Fansidar bagi Ranjini diputuskan selepas merujuk kepada ahli farmasi hospital. Dr. Gun memberi keterangan bahawa dia ada memaklumkan Ranjini dan responden pertama akan kesan sampingan Fansidar. Walau bagaimanapun, keadaan Ranjini tidak berubah. Pada 3 September 2003, Ranjini mengalami sindrom Steven-Johnson. Atas permintaan bapa Ranjini, dia dikejarkan ke Pusat Perubatan Universiti Malaya (`PPUM') bagi rawatan lanjut. Ranjini menjadi buta pada kedua-dua belah mata. Selepas rawatan, penglihatan pada mata kanannya kembali tetapi mata kirinya kekal buta. Dengan itu, satu tindakan di bawah kecuaian perubatan dihadapkan oleh responden-responden terhadap perayu-perayu. Hakim Mahkamah Tinggi membenarkan tuntutan responden-responden dan memerintahkan ganti rugi agar ditaksirkan oleh Penolong Kanan Pendaftar. Perayu-perayu merayu terhadap keputusan tersebut.

Diputuskan (membenarkan rayuan dengan kos):

(1) Berhubung isu mengenai apa yang menjadi kewajipan dan standard berhati-hati seorang pengamal perubatan dan kes kecuaian perubatan, dalam jurisprudens Malaysia, Foo Fio Na v. Dr. Soo Fook Mun & Anor menjadi ikutan bagi mahkamah. Ujian Bolam tidak seharusnya terpakai kepada semua aspek kecuaian perubatan. Menurut Foo Fio Na (supra), ujian Bolam `tidak relevan'. Walaupun undang-undang Inggeris menerima bahawa ujian Bolam terpakai kepada diagnosis dan rawatan, namun ia masih keberatan untuk meluaskan ujian Bolam.

(2) Dalam memastikan standard berhati-hati seorang pengamal perubatan dalam rayuan kecuaian perubatan, adalah menjadi hemat untuk menerima pendapat-pendapat doktor-doktor yang berkepakaran khusus dalam sains perubatan, untuk membantu mahkamah dalam mencapai keputusan yang adil selepas menilai keterangan yang dikemukakan oleh pihak-pihak.

(3) Ini bukanlah suatu kes di mana Dr. Gun membuat keputusan untuk memberikan preskripsi Fansidar kepada Ranjini tanpa merujuk pakar-pakar perunding yang lain. Hakikatnya, ia adalah kes yang mana selepas penelitian dan perbicangan telah dibuat secara menyeluruh, diagnosis dan rawatan dibuat.

(4) Preskripsi dan pengambilan Fansidar bukanlah punca Ranjini menghidap sindrom Steven-Johnson. Perkaitan kausa antara kecuaian perubatan dengan kecederaan yang didakwa tidak dibuktikan oleh responden-responden atas imbangan kebarangkalian. Beban membuktikan perkaitan kausa jatuh ke atas responden-responden dan mereka tidak melepaskan standard pembuktian atas imbangan kebarangkalian.

(5) Keperluan standard yang harus dipatuhi oleh seseorang doktor perubatan sebelum memberi preskripsi ubat kepada pesakit hanyalah berhubung dengan kes sampingan biasa dadah berkenaan. Ini telah dipatuhi oleh Dr. Gun. Walaupun Dr. Gun tidak memberikan amaran khusus bagi risiko berlakunya sindrom Steven-Johnson selepas mengambil Fansidar, tetapi dia ada memaklumkan Ranjini dan ibu Ranjini akan kesan sampingan biasa selepas preskripsi Fansidar dan ini membentuk satu pendedahan munasabah.

(6) Tiada pengamal perubatan yang bertanggungan dalam kecuaian hanya kerana seorang lagi doktor yang mempunyai kepakaran dan pengetahuan yang lebih tinggi, akan memberi preskripsi rawatan lain atau memberi ubat lain. Preskripsi Fansidar kepada Ranjini, iaitu ubat yang menjadi pilihan untuk rawatan bagi toxoplasmosis oleh Dr. Gun, tidak boleh, atas imbangan kebarangkalian, berdasarkan keterangan yang dikemukakan, menjadikan Dr. Gun bertanggungan dalam kecuaian.

Case(s) referred to:

Ang Yew Meng & Anor v. Dr Sashikannan Arunasalam & Ors [2012] 3 CLJ 937 HC (refd)

Arulappan Kannan v. Dr Suresh Chopra & Ors [2011] 3 CLJ 662 HC (refd)

Bolam v. Friern Management Committee [1957] 2 All ER 118 (refd)

Bolitho (administratrix of the estate of Bolitho (deceased)) v. City and Hackney Health Authority [1997] 4 All ER 771 (refd)

Cassidy v. Ministry of Health [1951] 2 KB 343 (refd)

Chien Tham Kong v. Excellent Strategy Sdn Bhd & 2 Ors [2008] 1 LNS 411 HC (refd)

Chin Keow v. Government of Malaysia & Anor [1967] 1 LNS 25 PC (refd)

Dominic Puthucheary & Ors v. Dr Goon Siew Fong & Anor [2007] 5 CLJ 38 CA (refd)

Dr Chai Hoon Seong v. Wong Meng Heong [2009] 10 CLJ 118 HC (refd)

Dr Chin Yoon Hiap v. Ng Eu Khoon & Ors & Other Appeals [1998] 1 CLJ 533 (refd)

Dr Ismail Abdullah v. Poh Hui Lin [2009] 7 CLJ 167 HC (refd)

Elizabeth Choo v. Government of Malaysia & Anor [1960] 1 LNS 24 HC (refd)

F v. R [1983] 33 SASR 189 (refd)

Foo Fio Na v. Dr Soo Fook Mun & Anor [2007] 1 CLJ 229 FC (refd)

Hasan Datolah v. Kerajaan Malaysia [2010] 5 CLJ 764 CA (refd)

Hong Chuan Lay v. Dr Eddie Soo Fook Mun [1998] 5 CLJ 251 HC (refd)

Hor Sai Hong & Satu Lagi lwn. Universiti Hospital & Satu Lagi [2001] 8 CLJ 208 HC (refd)

Kamalam Raman & Ors v. Eastern Plantation Agency (Johore) Sdn Bhd & Ors [1997] 5 CLJ 250 HC (refd)

Kow Nan Seng v. Nagamah & Ors [1981] 1 LNS 208 FC (refd)

Lechemanavasagar S Karuppiah v. Dr Thomas Yau Pak Chenk & Anor [2008] 3 CLJ 76 HC (refd)

Mahon v. Osborne [1939] 2 KB 14, [1939] 1 All ER 535 (refd)

Mathew Scott Oakley & Ors v. Dr George Varughese & Anor [2010] 10 CLJ 322 HC (refd)

Naxakis v. Western General Hospital And Another [1999] HCA 22 (refd)

Payremalu Veerappan v. Dr. Amarjeet Kaur & Ors [2001] 4 CLJ 380 HC (refd)

Pembangunan Maha Murni Sdn Bhd v. Jururus Ladang Sdn Bhd [1985] 1 LNS 122 SC (refd)

Rex v. Bateman [1925] 94 LJKB 791 (refd)

Rogers v. Whitaker [1992] 175 CLR 479 (refd)

Rosenberg v. Percival [2001] 178 ALR 577 (refd)

Sidaway v. Bethlem Royal Hospital Governors and Others [1985] 1 All ER 643 (refd)

State of Haryana v. Bhagirath and Others [1999] Cri LJ 2898, AIR [1999] SC 2005 (refd)

Steven Jaskoviak v. Daniel Gruver, MD and Medcenter One Health Systems 638 NW 2d 1, 2002 ND1 (refd)

Wilsher v. Essex Area Health Authority [1988] 1 All ER 871 (refd)

Legislation referred to:

Evidence Act 1950, ss. 56, 57

Government Proceedings Act 1956, ss. 5, 6

Other source(s) referred to:

Dieter Giesen, International Medical Malpractice Law: A Comparative Study of Civil Responsibility Arising from Medical Care, London: Sweet and Maxwell, 1988, p 163

Shane Bullock, Elizabeth Manias & Alan Galbraith, Fundamentals of Pharmacology, 5th edn, p 33

Counsel:

For the appellants/defendants - Zaliha Mohd Janis; SFC

For the respondents/plaintiffs - Silas Seenivasagam (Kasthury Sellapan with him); M/s Azariah & Assocs

[Appeal from High Court, Seremban; Civil Suit No: 21-8-2006]

Reported by Amutha Suppayah

Tertuduh (`OKT') telah dilantik oleh mangsa (`SP1') untuk menyediakan pelan bangunan dan menguruskan permohonan untuk mendapatkan kelulusan daripada Majlis Perbandaran Sepang (`MPS') bagi pembinaan sebuah banglo di atas sebidang tanah. OKT kemudiannya mengemukakan pelan rumah tersebut (`eks. P5') berserta surat kelulusan daripada MPS (`eks. P6') yang palsu kepada SP1. Dengan kepercayaan bahawa dokumen-dokumen tersebut adalah tulen, SP1 telah membayar OKT sebanyak RM9,000. Setelah banglo tersebut siap dibina, pemilik tanah bersebelahan tanah tersebut telah membuat aduan kepada MPS. MPS memaklumkan kepada SP1 bahawa eks. P5 dan eks. P6 adalah dokumen-dokumen palsu dan menurut rekod MPS, tiada sebarang kelulusan diberikan untuk membina sebuah banglo di atas tanah tersebut. SP1 seterusnya membuat semakan dengan Majlis Perbandaran Subang Jaya dan mendapati bahawa satu lagi rumahnya yang diubahsuai oleh OKT juga telah menggunakan kelulusan palsu. Akibatnya, SP1 membuat laporan polis dan OKT dituduh di bawah s. 420 Kanun Keseksaan atas kesalahan menipu. Dalam pembelaannya, OKT menyatakan bahawa kedua-dua dokumen tersebut diperolehi daripada seorang staf MPS (`En. Fadhil'). OKT mengakui ada menerima wang sebanyak RM9,000 tetapi mendalihkan bahawa jumlah tersebut sebahagiannya adalah bayaran untuk kerja lain yang tidak berkaitan dengan banglo manakala sebahagian lagi diserahkan kepada En. Fadhil bagi mendapatkan kelulusan MPS.

Diputuskan (mensabitkan OKT dan menjatuhkan hukuman penjara selama empat tahun dan tiga kali sebatan):

(1) Cerita OKT bahawa dia adalah mangsa penipuan En. Fadhil adalah tidak berasas dan pembelaan OKT adalah satu rekaan semata-mata. OKT mereka cerita untuk menutupi penipuan yang telah dilakukannya ke atas SP1. Arkitek MPS telah membuktikan bahawa tiada penama `En. Fadhil' yang bertugas di Jabatan Bangunan MPS. Semasa OKT dan SP1 hadir ke pejabatnya untuk sesi temu bual berkenaan eks. P5 dan eks. P6, OKT telah diminta menunjukkan yang mana satu penama tersebut setelah semua kakitangan bahagian tersebut dikumpulkan tetapi OKT gagal membuktikan penama tersebut wujud. (perenggan 53, 54 & 59)

(2) OKT dijatuhkan hukuman empat tahun penjara dan tiga kali sebatan. OKT juga diperintahkan membayar pampasan sebanyak RM250,000 kepada SP1 (s. 426(1)(b) Kanun Tatacara Jenayah). Kesalahan yang dilakukan oleh OKT merupakan suatu kesalahan serius. Meskipun OKT mempunyai rekod bersih dan mempunyai tanggungan keluarga, polisi awam harus diambilkira. Masyarakat perlu dilindungi daripada pesalah seperti OKT yang ingin mengambil kesempatan memperkayakan diri sendiri dengan mencemarkan nama baik agensi kerajaan. (perenggan 68, 70-72)

Kes-kes yang dirujuk:

Looi Kow Chai & Anor v. PP [2003] 1 CLJ 734 CA (dirujuk)

PP v. Mohd Radzi Abu Bakar [2006] 1 CLJ 457 FC (dirujuk)

Roslan @ Rosli Abdullah v. PP [2009] 1 LNS 875 CA (dirujuk)

Perundangan yang dirujuk:

Criminal Procedure Code, ss. 173(h), 426(1)(b)

Penal Code, ss. 24, 25, 420

Kaunsel:

Bagi pihak pendakwaan - Faten Hadni Khairuddin; TPR

Bagi pihak tertuduh - Mohd Hisham Mohd Nen; T/n Hisham Nen & Co

Dilaporkan oleh Najib Tamby